DAG 0 EN 1

DAG 0 : 2 Juli
Er stond deze pelgrim veel te doen vandaag als directe voorbereiding op de tocht die morgen gaat beginnen. Hij moest nog een Credential zien te vinden, je weet wel, Mee-loper, dat lange uitklapbare papier dat langzaam vol stempels komt te staan, en dat toegang geeft tot pelgrim locaties om te slapen. Hij had het ook bij de Jacobus Vereniging in Nederland kunnen kopen maar besloot om het hier te proberen. Ook heeft hij verzuimd een degelijk routeboek aan te schaffen dat niet direct noodzakelijk is maar soms informatie verschaft op het juiste moment, slaapplaatsen bijvoorbeeld.
Het was niet gemakkelijk om de Basiliek van de Martelaren te vinden want hoe gelovig de Portugees ook is, je kunt niet alle kerken in zo’n immense stad kennen. Tijdens het vragen naar de plaats viel het de pelgrim op hoeveel mensen er min of meer met Engels uit de weg kunnen, ook niet alleen jo9nge mensen. Daarom lukte het ook de Basiliek te vinden. Er was een dienst gaande en de juffrouw die alle verkeer in en uit de kerk strak in handen had, bracht naar een kantoortje in een zijbeuk waar een andere juffrouw deze pelgrim een Credential verkocht en er een eerste stempel inzette. Zo die heeft ie alvast. Zijn vraag naar een routeboekje bleef onbeantwoord. Wel gaf de juffrouw aan waar een boekhandel was die misschien…… En zo sjouwde deze pelgrim van boekhandel naar boekhandel: nergens een route beschrijving. Behalve één plaats die had één exemplaar in het Portugees. De pelgrim kwam er al gauw achter dat zijn Portugees onder de maat is om ook maar enigszins te weten wat er in het boek stond. Laten liggen dus en maar hopen dat er genoeg (en op de goede plaatsten) gele pijlen staan. De ervaring van de pelgrim is dat er genoeg pijlen staan, maar soms…. Op de terugweg naar zijn pension kwam hij min of meer toevallig uit bij de Sé kathedraal . Zeker niet indrukwekkend met geen enkele versiering van het portaal bv. Toch loopt een pelgrim niet graag beroemde kerken voorbije dus hij ging het bedompte gebouw binnen en liep wat rond…. Achterin links zat een man achter een tafeltje zaken te doen. Hij verkocht juist een Credential aan Knut uit Oslo die op weg ging naar Santiago…… Later liep Knut deze pelgrim achterop en we verkenden samen de weg voor morgen. De man achter het tafeltje had niet alleen Credentials in de verkoop maar ook een vereenvoudigde uitgave van de Caminho Portugues van Ian Bradley, een bekende naam onder de pelgrims. Handig formaat met alles erin wat de pelgrim moet weten voor de route. Jammer dat er totaal geen achtergrond info in staat. Het is daarom een vereenvoudigde uitgave. Dat boekje heeft je pelgrim gekocht en hij voelde zich de koning te rijk, het geeft nl een beter houvast!
Nu op zoek naar proviand voor de weg van morgen. Altijd moeilijk te weten wat je moet kopen en hoeveel. Zijn er nog winkels open onderweg? Wat is er wel en wat niet? Hoeveel extra kan de pelgrim meesjouwen? Na de koop van mijn proviand voor morgen, werd de pelgrim geïnspireerd tot het schrijven van het volgende stukje:
Het één cent stuk
Toen de Euro uitgebracht werd in het begin van de eeuw vertegenwoordigden papieren stukken waardes van 5€ en hoger, tot wel 500€. Die van 100€ heb ik wel eens gezien maar nooit in handen gehad om uit te geven, om over de nog grotere waardes maar te zwijgen! Op een of andere manier moet het makkelijker zijn voor banken (denk ik) om alleen de papieren waardes van 5-50€ te gebruiken. Waarom die andere hogere waardes gedrukt zijn is mij een raadsel. Bij het koper/ metaal is dit ook het geval behalve dan dat de mindere waardes het moeten ontgelden. Na enkele jaren gehannes met één en twee cent munten werd er aangekondigd dat er naar boven afgerond zou worden door de grutters en dat daarom de één cent munt eigenlijk overbodig was. Alleen kaarters kunnen zich nog druk om maken om één cent.
Toen ik vanmiddag 1.44€ afrekende voor twee (flinke) broodjes, twee grote tomaten, twee bananen , drie wortels en één appel, realiseerde ik me plotseling de waarde van deze cent voor dit mediterrane land Portugal. Ik gaf de winkelier (het was een chinees die ook hier een aanzienlijk deel van de detailhandel in handen hebben) 1.50€ en kreeg een 5 cent muntstuk en een 1 cent muntstuk terug. Die het kleine niet deert…… Ja, dat is de economie rond de Middellandse zee : het is behelpen voor het land, het is behelpen vooral voor de menigte aan werkelozen, maar ook voor het leger mensen dat maar met mondjesmaat verdient. Ook die laatsten moeten iedere cent omkeren voordat die uitgegeven wordt. Op een stoel aan een tafeltje zittend observeer ik de voorbijgangers en zie veel mogelijke probleem gevallen….. Dit is toch het land waar Christopher Columbus aan land kwam met zijn schepen vol exotische goederen? Dit is toch het land van de wereldzeeën, van Vasco da Gama, van Magellaan, Cabral, Albuquerque …? We waren rijk, we waren beroemd, we bevochten de Hollanders en de Britten. Er was een tijd dat we met gouden dukaten smeten……. Vergaan is de glorie, zover vergaan dat we de 1 cent stukken niet kunnen missen zoals de rijke landen meer Noord van hier.
DAG 1: 3Juli
Het uur van de waarheid. De pelgrim nam zich gister voor om deze eerste dag de volle mep te geven en in éne naar Alhandra of daaromtrent te lopen. Vroeg uit de veren, een koffie en iets te eten bij de patisserie tegenover, en vóór 06.30 was ik op weg. Gister op de terugweg uit de stad terug naar het hostel goed gekeken om niet helemaal naar die kathedraal terug te hoeven. Vrij gemakkelijk. Totdat deze pelgrim de weg kwijt was en na drie kwartier lopen iemand aanklampte met de vraag waar ie was! Die vraag werd beantwoord en de schaamte steeg deze pelgrim naar de kaken…. Hij stond nl precies voor de ingang van het hostel zonder dit te beseffen. Knungel! Een mooi rondje gelopen. Hoe is het mogelijk. Warm gedraaid zullen we maar zeggen….. Bij de tweede keer vond hij de juiste weg en zag na een half uur de eerste gele pijl. Hiep, hiep, hoera! Niet alleen stond er deze gele pijl achter op een verkeersbord, maar ook de geel-witte pijl voor de pelgrim die naar Fatima wil. Deze routes lopen samen voor een aantal dagen.
De stad van het kaliber Lissabon uitlopen is geen sinecure. Er komt geen einde aan…. Over de oude weg die parallel loopt met het havengebied van de Taag, in Noordelijke richting. De Taag, beste Mee-loper, is hier een water van enkele kms breed. Hier voeren de schepen Portugal binnen in betere tijden. Die betere tijden zijn duidelijk af te lezen aan de bebladerde muren van de grote gebouwen die indruk moesten maken op de bezoeker. Wat moet de stad er nu mee? Veel staat er in groot verval op zoek naar een investeerder of wachtend op de sloophamer….. Vrij veel aanwezigheid van het leger of legeronderdelen. Deze pelgrim passeert het ‘tegeltjes museum’, en neemt zich voor bij een andere gelegenheid een bezoek te brengen want dat kan best interessant zijn. In de stad zie je veel huizen die aan de buitenkant van boven tot onder betegeld zijn met tegels van de fraaiste vormen en met uitgedokterde kleuren. Bizonder om te zien. Intussen merkt de pelgrim dat de maag wat problemen heeft en onrustig wordt. De hitte, voedsel? Zeg het maar. Tegen de tijd dat ik in de buurt van het parque das nacieos kom is het duidelijk dat de plannen die ik had niet doorgaan. De pelgrim besluit om een plaatsje te gaan zoeken bij de jeugdherberg terwijl het eigenlijk pas ‘koffie tijd’ is! Dit ‘park van de volkeren’ kwam tot stand in 1998 toen Lissabon de expo organiseerde. Een indrukwekkend geheel van veel staal en glas. Het Vasco da Gama gebouw bv met zijn twee grote torens die lijken op een zeilschip compleet met kraaiennest. Mooi aangelegd park met fraaie bomen en eindeloze paden.
De bestemming van vandaag wordt de bestemming van morgen. Ik ga rusten.
Dank voor het meeleven, Mee-loper. Blijf FSA na aan het hart en vergeet niet mijn berichten na te lezen op www.fsa-ned.nl ,
zegt Jan
de pelgrim.