COÏMBRA

DAG 10 EN 11

Zondag 10 Juli.
Het was goed rusten in de stadsherberg van Rabaçal, beste Mee-loper. Toen deze pelgrim eenmaal gewend was aan die losliggende putdeksel op de weg, en dóór had dat elke passerende auto daarover MOEST, was er vrede in zijn geest. De drie Poolse meisjes waren net wat eerder op straat en voor een hele tijd kon ik zien dat ze gister weinig geleden hadden en dat ze aardig liepen. Het is nog wat donker om kwart over 6 en zwaar bewolkt. Fris zelfs. Vergemakkelijkt een straf tempo. Deze pelgrim loopt de meisjes voorbij en slaat links af een steenweg in richting Zumbajal, een plaatsje dat op mijn lijstje staat voor overnachting maar intussen afgeschreven is. Net buiten Rabaçal staat een gebouwtje met een olie molen langs de weg. De pelgrim vroeg zich toen af waar al die olijven vandaan moeten komen om die molen rendabel te maken. Geleidelijk wordt dit duidelijk. Aan de Noordkant van Rabaçal staan namelijk veel meer olijf bomen dan ten Zuiden van het dorp. Er zijn zelfs olijfgaarden, bomen vroeger netjes op rijen gezet. Vandaar die fabriek. Een vreemd gezicht is een vroeg afgestorven druivenrankenveld. Tentakels die Zadkin-achtig zwart omhoog steken, totaal levenloos.
De 5 km tussen Zambujal en Conimbriga zijn onvergetelijk en behoren beslist tot de mooiste van deze tocht, beste Mee-loper. Het grove stenen pad deels uitgesleten door regen loopt links van de kurkdroge Rio dos Mouros. Die naam alleen al staat garant voor iets spannends. Deze rivier zal best tekeer gaan in nattere tijden want de oevers zijn behoorlijk uitgesleten. De rivier wurmt zich tussen twee heuvelruggen door en vindt zich een weg naar onder waar deze pelgrim vandaan kwam. Dan doemt er een boerderij op, groot en al lang in dienst. Wie woont hier in alle eenzaamheid? Het pad loopt vlak langs een hoge muur. Tegen die muur staat, wat hoger op een paar stenen, een 20 liter olie blik. Er is onder gestookt en de muur rondom het blik is geblakerd. Tegen de binnenkant van het blik ziet deze pelgrim bruine veren van een kip, stille getuigen van het Zondagse dieet van de boer en zijn gezin. Het roept een aantal vragen op: hoeveel mensen eten er van de kip, is de kip gebraden, geroosterd of gekookt, doet men dit elke week of is er vandaag een speciale gelegenheid….Allemaal vragen die de pelgrim kwellen tot ver na het zicht op de boerderij voorbij is. In feite tot aan Café Triplo Jota, drie kwartier verder vlak bij een museum van Romeinse oudheden, want beste Mee-loper, ook hier worden die her en der gevonden. Het café is dicht, wat te doen want na drie uur lopen is een bakkie wel verdiend, toch? Een fietser die langs komt wijst op zijn horloge en zegt: nog vijf minuten, wat precies klopte. Een oud autootje komt aan rijden en een zwaar rochelende dame stapt uit en steekt een sigaret aan….. Ze opent de deur, rommelt binnen wat en de pelgrim is de eerste van die Zondag die van haar een kopje koffie krijgt. Dan loopt het gauw vol want natuurlijk weet de buurt wanneer de koffie klaar is. Dit kopje laat me lopen. Smalle weggetjes, omhoog en omlaag. Wel aardig die kleine dorpjes, waar kleine tuintjes veel water krijgen via een bevloeiingssysteem, dat eeuwen oud is. Een man komt juist uit zijn tuintje als deze pelgrim langs komt. Hij draagt twee plastic tassen vol fruit…. De pelgrim spreekt zijn bewondering uit voor deze kostbare opbrengst, en spontaan houdt de goede man één van die tassen op. Kies maar. Er zitten pruimen in en perziken. Neem maar. Ik kies een perzik en de man gebaart om meer te nemen. Deze pelgrim vindt het genoeg en neemt zijn hoed af: dank je. Zo’n gebaar van goedgeefsheid is ontroerend. Dit brengt me tot in Cernache waar de maag wat ‘vasters’ nodig heeft, deze pelgrim een café binnen gaat en vraagt om een broodje. Dat kan. De man loopt naar buiten, springt in de auto en is verdwenen om binnen vijf minuten te verschijnen met brood. Hij moest ervoor naar de bakker kennelijk. Uit eigen keuken gaat kaas en ham op het broodje….en smullen maar, met de benen over een andere stoel. Dit moet de Poolse meisjes, die passeren, honger gegeven hebben want als ik even later door het dorp loop zitten zij tegen de voet van een kruis ook een boterham te verorberen.
De zon die zich tot 12 uur niet liet zien is de achterstalligheid aan het inhalen en brandt er vrolijk op los. De pelgrim beweegt Noord via een zandweg over een heuvelrug. Het is mooi, maar veel klimmen en dalen. En dat in de namiddag. In Cruz de Mouroços een laatste stop en een blikje cola met veel water. Van de hoogte bij Santa Clara een mooi zicht op Coimbra, ook een oude Romeinse nederzetting aan de rivier Mondego, waar nog een flink stuk intact aquaduct te zien is.. Hier wil deze pelgrim wat meer tijd doorbrengen, beste Mee-loper.

Maandag 11 Juli
Van dat “wat meer tijd doorbrengen” is weinig gekomen. Vanaf het eerste moment voelde deze pelgrim zich er niet thuis, beste Mee-loper. Mijn onderkomen was té duur voor wat het mij waard was, en buiten was het té lawaaierig. De auto’s gingen té snel, en het nut van langer dan nodig daar zijn ontging me. Ik kon er zelfs geen inspiratie vinden om iets te schrijven. Het enige aardige was een avondmaal van gekookte varkensribben ergens in de gribus van de stad. Dus…..
Toen het licht werd vanmorgen de biezen pakken en op zoek naar de gele pijlen in Coimbra. Die had deze pelgrim snel en daar waar de rivier de Mondego weg buigt naar links en waar een deel van het water van de rivier zich in een bevloeiingskanaal stort, daar liep de pelgrimsweg Noord. Een hele vallei ligt daar omsloten door heuvels waar de pelgrim naar toe moet. Al dat water dat uit de Mondego komt is voor deze vallei. In dit geval loopt het water niet verder in open, zich aftakkende kanalen, maar gaat het via buizen ondergronds en wordt opgepompt waar nodig. De eerste keer dat deze pelgrim dit systeem ziet. Genieus. De heuvels beginnen na Adémia en het golft op en neer tot in Santa Luzia. De helft van de afstand voor de dag zit er dan al op. Af en toe kijkt deze pelgrim om op zoek naar soortgenoten maar ziet er geen. Kennelijk was Coimbra voor de anderen wel aantrekkelijk!
In Santa Luzia neemt hij de tijd in een cafeetje en schrijft wat ie gister niet kon. Een vreemd tafereel voor de barman: een pelgrim die een computer uit zijn rugzak tovert en aan een tafeltje begint te typen! Het werden twee koffies in plaats van het normale éne kopje, beste Mee-loper, ook al omdat de barman zo lang met deze pelgrim opgescheept zat…. Interessant te zien hoeveel mensen er binnen lopen, een praatje maken, de krant inkijken, een pakje sigaretten komen halen of een koffie achterover slaan, zo’n lekkere kleine zwarte. Niet in dit geval, maar veel cafés zijn ook de ophaalpunten voor brood. De bakker laat ze daar achter, en de mensen komen in de loop van de dag het brood halen. Deze pelgrim heeft meegemaakt dat een vrouw die brood kwam halen het niet kreeg van de bar vrouw (in dit geval) omdat ze té veel in het krijt stond! Heftige discussie, groot boek erbij waar alles in stond…..Grexit!
Na Santa Luzia eens een stuk zonder asfalt: een lange zandweg die zich door een immense eucalyptus aanplant slingert, licht stijgend of dalend. Mooie bomen trouwens, kaarsrecht en hoog. Ook nieuwe aanplant te zien. De pelgrim vroeg zich af waar dit hout in Portugal voor gebruikt wordt. Toch niet alleen voor lucifers en tandenstokers? In Addis Abeba leeft er een hele stad van…. Daaraan denkend rolt deze pelgrim een jongblaadje eucalyptus en steekt dit in één van zijn neusgaten. Ook dat doen de mensen in Addis Abeba als ze verkouden zijn. Het lucht op en opent de luchtwegen, vooral als je je neus ophaalt terwijl je adem haalt, beste Mee-loper. Zeker een keer proberen. In Mala koopt deze pelgrim een broodje kaas als lunch en ziet op TV dat er een discussie gaande is over wel of niet vaccineren van kinderen. Een vanzelfsprekendheid zou je denken, hier dus niet…. Reikt de bijbelbelt dan zover? Als deze pelgrim dan echt denkt dat ie vandaag alleen loopt, hoort ie lichte stappen achter zich vlak voor Mealhada. Het is de dochter van de Spaanse moeder. Mijn vraag waar de moeder bleef kreeg als antwoord dat moeder wat langzaam is vandaag…. In Mealhada loopt ook de moeder me voorbij, op zoek naar een herberg. Deze pelgrim doet dit ook, en strijkt neer in het pension Oasis. Moge dat zo zijn, misschien wel voor twee nachten……deze keer,
zegt Jan
de pelgrim