VERGETEN

DAG 17 EN 18, Juli 30 en 31
De vragen die zich opdrongen waren: hoe lang kan een weg zijn, en, zou de weg Porto uit naar het Noorden mee kunnen dingen in een wedstrijd van langste wegen? Het is niet waarschijnlijk, beste Mee-loper, dat deze vragen beantwoord worden, was het maar omdat ze niet horen bij de categorie levensvragen. En toch. Deze pelgrim kwam terug van de vliegveld waar hij afscheid had genomen van Jacqueline. Bij Sighora da Hora uit de metro en even binnen wippen bij de albergue waar hij na de 16de dag rustte met Hanne, de Deense. Het stukje gras achter de albergue stond vol tenten en er klonk vrolijke gitaarmuziek. Jong volk luisterde de wat sombere morgen op, maar van de beheerders van de albergue was geen spoor te bekennen. Ook de pelgrims die binnen geslapen hadden waren al onderweg. Bij zijn verblijf 10 dagen geleden had de pelgrim een platte grondje gekregen dat een afkorting naar de pelgrimsweg aangaf. Dit volgde hij zo’n 20 minuten en zag de eerste gele pijl. En daar begon voor hem die ene lange weg naar links, beste Mee-loper. Hij keek naar rechts en zag ook alleen maar die weg… Het is de oude N13 die ooit belangrijk was als slagader naar het Noorden van het land. Nu zijn er snellere wegen die die functie hebben, maar toch blijft deze N13 belangrijk omdat ze de talloze plaatsjes waar de pelgrim doorheen loopt verbindt als een rozenkranssnoer de kralen. Waarmee gezegd zij, beste Mee-loper, dat het bezoek aan Fatema deze pelgrim niet onberoerd heeft gelaten. Ook maakt het duidelijk dat de stad Porto naar het Noorden een agglomeratie is van wat eens zelfstandige plaatsjes geweest moeten zijn: de binnenring uit, de buitenring uit, de A4 voorbij, tot wel 15 km van het centrum. Daar gaan de pelgrims de N306 op die naar Vilarinho kronkelt en ook van belang is voor allerlei gehuchten. Hier kan de vraag gesteld worden waar al die kinderkopjes vandaan komen. Kilometer na kilometer alleen maar die. Op zich laten die zich goed belopen, hoewel een beetje ongelijk. Ze zijn ook een stuk oogvriendelijker dan asfalt, was het alleen maar omdat ze begroeiing doorlaten. Wat ze minder prettig voor deze pelgrim maken is het geluid. De kleinste auto komt als een donder aanrollen en dreunt nog na als de volgende weer in aantocht is. De pelgrim laat het aan de Mee-loper, om zich voor te stellen hoe het klinkt bij het naderen van een vrachtwagen……
Intussen is het duidelijk dat deze pelgrim ook vandaag niet alleen loopt; hij loopt een groep Spanjaarden voorbij en later 5 Polen, allemaal van middelbare leeftijd. Het fruit buiten bij een winkeltje staat uitnodigend uitgestald en levert de eigenaresse € 0,63 op door twee knoesten van nectarines aan deze pelgrim te verkopen. Hij vermaakt zich met haar zoontje die in een kinderwagen in het winkeltje ligt, en de verkoopster is weer verguld bij het lachen van het kind. Vrij eenvoudig toch om het elkaar naar de zin te maken! Met één nectarine aan de mond en de andere in de rugzak is deze pelgrim buiten en op weg. Uiteraard (maar te laat) merkt hij dat de stok ontbreekt. Gezwind gekeerd en op de terugweg naar de winkel ziet hij de eigenaresse aan komen snellen met het kind in de kinderwagen….en de stok. De hele winkel met alle hebben en houden liet ze achter….het kind nam ze mee. Obrigada lieverd! Een blik naar het kind en de ontmoeting is voorbij. Of niet, want je kunt nog een hele tijd met dit tweetal bezig zijn….. Dat werkt, de tijd tikt door, het geluid van de auto’s lijkt minder, het broeierige van de lucht trekt geen aandacht. Ergens halfweg als het begint te miezeren besluiten de Polen om maatregelen te treffen; ze hijsen zichzelf in regenkleding na hun rugzakken toegedekt te hebben. Zelf vindt de pelgrim het nog te vroeg voor al dit werk. Zijn bril beslaat maar verder komt het niet. De regen stopt, het blijft vrij bewolkt. Het zonnetje dat zo nu en dan dóór komt, steekt als de pest. Het op en neer gaan van de weg doet de rest om het luie zweet van de afgelopen dagen naar buiten te drijven. Een vreemd soort lopen als voor lange tijd links en rechts van de weg een hoge muur staat. Deze pelgrim zoekt een verklaring, maar vindt er geen.
Casa Laura is het doel van de dag. Waarom weet hij niet. Was het maar anders geweest want als hij Laura ontmoet in Vilarinho blijkt dat haar privé herberg tot de nok vol zit en de wachtlijst lang is. Het beteuterd gezicht van de pelgrim zal haar hart geroerd hebben want ze spant de auto in en brengt de pelgrim 4 km terug naar een klooster met weinig (of geen) monniken en daarom heel veel plaats waar de lokale Jacobus vereniging gebruik van mag maken. Deze pelgrim deelt een vertrek met een Fransman, een Italiaan en een Spanjaard.

DAG 18

Het is een goed idee van de Jacobus Vereniging om zoveel mogelijk pelgrims slaap plaats te geven, jammer dat dit ten koste gaat van de lengte en de breedte van de bedden. 180x60 is wel erg krap. Door iets schuin te gaan liggen wordt het probleem deels opgelost.
Het eerste stukje weg op deze natte morgen kent de pelgrim van gister, voordat ie Laura ontmoette. In Vilarinho is om 06.30u een café open en hij maakt hier gebruik van: één broodje met kaas nu, en één in de rugzak voor straks. Jammer dat hij er veel te laat achter komt dat ie zonder te betalen weg is gelopen, een 10 km verder! Om voor twee broodjes en een kop koffie terug te lopen is ook al zowat…. Het verzuim moet op een andere manier goed gemaakt worden.
De hoge muren waar de pelgrim het gister over had, beste Mee-loper, kregen vandaag een verklaring. Het zijn de afscheidingen van bezit. Als je het mij vraagt een wat uitvoerige manier om aan te geven dat dit van jou is, maar het is wel duidelijk! Soms zijn de muurtjes wat lager, maar dan staan er om de zoveel meter hoge granieten pilaren in. In feite is dit al wat men in heel Galicië doet, zij het dat daar de muurtjes veel lager zijn en vaak bestaan uit een rij platte lei stenen die naast elkaar gezet zijn. De hele sfeer vandaag doet Galicisch aan en daar draagt de mist en de dreigende regen zeker aan toe bij. En niet te vergeten de blad kool! Zoals je de eucalyptus ruikt op afstand, zo ruik je de blad kool, deze pelgrim tenminste. De geur is die van rottend blad, niet onaangenaam, maar ook niet de meest verfijnde geur. Deze groente groeit gemakkelijk, kan tegen een stootje en blijft groeien. Deze pelgrim heeft koolstammetjes gezien zo dik als een wei paal, wel twee meter hoog, met alleen in de top een stel bladeren. Als er niets meer te eten valt dan kun je nog een dikke soep maken van deze levensredder die heel vaak in een rij achter de muurtjes staat.
Veel kleine leem en steen weggetjes vandaag ver van het grote verkeer. Veel maïs, maar ook veel bos met hei (in bloei) en brem. Een topdag voor een pelgrim. In Arcos loopt de pelgrim het Franse koppel Eric en Corine voorbij. Corine heeft problemen met de bloedsomloop in haar benen. Later, als alleen Eric me inhaalt, zegt hij dat zij besloten heeft terug te gaan naar Porto om naar Parijs te vliegen: dag droom! Ook van de groep Polen zijn er die wel eens beter gelopen hebben, het is hun tweede dag… Ze besluiten om in de herberg in Pedro de Rates te blijven, dat mooie oude stadje met een 12de eeuwse kerk die gebouwd is op de fundering van een pre-romeinse tempel. De deur van de kerk staat open en deze pelgrim wipt binnen voor een akoestische test. Donker, donker! Er valt alleen licht naar binnen van achter het altaar, maar het zingt heerlijk.
In de drukkende hitte van 15.00u loopt de pelgrim het stadje Barcelos binnen, een vestingstadje aan de rivier Cavado. De eerste de beste albergue die zich aandient wordt beheert door de Vrienden van de Natuur. Die hebben vorig jaar een pracht van een herberg gebouwd waar kosten noch moeite gespaard zijn. De vraag die de pelgrim hier bij heeft is: wanneer denken die het geïnvesteerde geld eruit te hebben als ze maar €5 vragen voor een overnachting? Bij het uitpakken van de rugzak ontdekt de pelgrim dat ie niet alleen vergeten is vanmorgen zijn ontbijt te betalen, maar ook dat ie vergeten is zijn ‘avond-broek’ in te pakken….! Dag broek! Een snelle rondgang in het stadje levert een 100% katoenen broek op voor €25. Nog een vraagje, beste Mee-loper: wanner laat de pelgrim die ergens liggen?