AAN DE OCEAAN

(loop)DAGEN 21 en 22, Augustus 3 en 4
Er is geen haast vanmorgen. Het plan van deze pelgrim is niet verder te gaan dan Tui, het eerste stadje in Spanje, over de rivier de Minho die de scheiding vormt tussen Spanje en Portugal. Mooi de tijd om eens een keer rustig met de anderen te ontbijten bij de Canadezen en dan de pelgrims die 15 km terug de nacht doorbrachten te zien aan komen lopen. Als eerste komt een Portugees binnen voor een koffie en een broodje, Nicolao bij naam. Hij heeft deze Camino al eerder gelopen en heeft zo zijn verhalen. Om te bewijzen dat de wonderen de wereld niet uit zijn, en dat de Camino veel vermag voor hem die gelooft, vertelt hij het volgende verhaal. Hij verlangde al een tijdje naar een van leer gevlochten armbandje, maar kon het juiste niet vinden. Op zekere dag wandelt hij langs het strand, en een kleine golf spoelt iets aan. Hij zet zijn voet erop zodat het golfje het niet terug neemt de zee in…… Hij kijkt omlaag en wat ziet hij, beste Mee-loper? Juist, precies dat armbandje wat hij zocht. Hij draagt het nu en laat het zien. Tegen zo’n verhaal is weinig in te brengen, en dat doet deze pelgrim ook niet. Intussen wordt de thee van Nicolao koud en laat hij het brood onaangeroerd. Deze pelgrim spoort hem aan wat te nemen, en dan vertelt ie het verhaal van een vrouw die hem de vorige keer een schelp gaf onderweg met daarop de woorden “haas” en “schildpad”. Die gingen een wedstrijd aan wie het snelste een bepaalde afstand kon lopen. De haas lachte zich bij voorbaat al het apenzuur. Maar de afstand was lang en de haas dacht dat er halfweg wel een dutje in zat. De schildpad sloop hem toen voorbij en wist net de finish te halen voordat de haas voorbij kwam scheuren en…verloor. Nicolao had veel geleerd van het verhaal en wilde de vrouw daar nu voor gaan bedanken. Waar leeft die vrouw, vroeg deze pelgrim? Nog ongeveer drie dagen lopen, zegt Nicolao. Wie weet kan zij ook deze pelgrim van goede raad voorzien.
Na negenen stapt ook deze pelgrim op. Er is genoeg om aan te denken. Nicolao is één, maar ook dat Canadese echtpaar en hun manier van een herberg runnen. Zij vragen namelijk niets! Er staat een schoendoos met het woord DONATIVO (vrijwillige bijdrage). Je kunt zelf de ijskast open maken en er een biertje uithalen, of twee…., je eigen koffie brouwen, of een broodje smeren…of twee. Of je nu betaalt of niet, daar wordt niet naar om gekeken. Dan moet je toch wel een ijzeren vertrouwen in de mensen hebben, toch? En dat hebben zij, hun hele houding en wat ze zeggen wijst daarop.
Portugal uitlopen is zo eenvoudig nog niet, beste Mee-loper, je moet een tunnel door en langs zware verdedigingswerken die de vijand buiten moet zien te houden. De pelgrim houdt er wel een mooi plaatje aan over van de rivier, de brug en de kathedraal van Tui die aan de andere kant van het water ligt. Als pelgrim wordt je uiteraard naar die kathedraal geleid, maar het gebouw aan de binnenkant bekijken is een andere zaak. Daar moet voor betaald worden. Deze pelgrim zoekt naar het Santo Domingo klooster want die verschaffen onderdak aan 55++ pelgrims. Deze pelgrim vindt het oude klooster en belt aan de oude groene dubbele deur aan. Een hond aan de binnenkant blaft maar verder blijft het stil. Nog een keer bellen. Hond blaft nog harder en een vrouwenstem doet ook zoiets. Deze pelgrim kondigt zich aan als oude pelgrim op weg naar Santiago….. De hond blaft en gromt. Wat de vrouw zegt is de pelgrim niet duidelijk; het klonk nogal onvriendelijk. In plaats van doorzetten en een hond aan je broek hebben hangen, druipt deze pelgrim af en besluit het stof van Tui van zijn schoenen te vegen. Weg uit het stadje en verder. 18 Km verder zo blijkt, helemaal tot Porrigno. Of de twee niet de jongste Portugese dames die daar ook naar onderweg zijn ook last hadden van een hond, heeft deze pelgrim hen niet gevraagd. Wel waren ze erg behulpzaam in het bepalen van de juiste richting toen bij Puente des Febres bleek dat de lokale horeca het aan de stok heeft met de lokale st. Jacobs vereniging: pijlen doorgekrast, de andere kant uitwijzend of weer met teer overtrokken. Meningsverschillen uitgevochten ten koste van de juiste richting voor de argeloze pelgrim.
Het is al 17.00u geweest als deze pelgrim in Porrigno aankomt. Te laat maar net op tijd, beste Mee-loper, want in het plaatsje Atios dat tegen Porrigno aanligt, zijn zojuist de St. Eulaliafeesten begonnen. Deze pelgrim gaat zeker meedoen. In zijn slaap dan want die hond in het Santo Domingo klooster van Tui met die dubbele groene deur heeft hem danig dwars gezeten; hij werd er moe van.

DAG 22

Om er maar zeker van te zijn dat iedereen die het wil horen het ook hoort, beste Mee-loper, hebben ze in Atios flinke luidsprekers aangeschaft. Deze pelgrim doet daarom de ramen dicht die eigenljik open moeten; het is er warm genoeg op het kamertje in het pensionnetje halverwege Porrigno.
Ook deze morgen mag het wat rustiger. De rem moet erop anders is deze pelgrim een paar dagen te vroeg in Santiago. Vandaag daarom alleen maar tot Redondela, een plaats die de zee raakt.
Wat sterk opvalt is het aantal mensen dat op pad is. Hele gezinnen lopen voor deze pelgrim uit of komen er achter aan: vaders, moeders, kinderen van 12 en +, ooms, tantes, alsof het afgesproken is. Sarrio op de Camino Francese is ook zo’n plaats waar drommen Spanjaarden beginnen te lopen.
Dan realiseert de pelgrim zich dat we net binnen de 100 km van Santiago zitten. In feite zocht deze pelgrim naar het 100 km granieten paaltje, maar vond het niet in al de drukte van de stad. In zekere tijd van de lange geschiedenis van de Camino hebben geestelijke hoogwaardigheidsbekleders bedacht dat iedereen die naar Santiago loopt vanaf een straal van 100km of meer, in aanmerking komt voor alles wat zo’n tocht aan geestelijke voorrechten oplevert. En dat is niet gering, beste Mee-loper. Niet alleen heeft een pelgrim dan recht op een getuigschrift dat ie zover gelopen heeft, hij/zij krijgt ook vergeving van zonden, verdient aflaten, krijgt genade van bijstand…in één woord, gaat er geestelijk met sprongen op vooruit. Of het 12 jarige joch dat vanmorgen huppelend voor moeder uit danste zich daarvan bewust is betwijfel ik. Dat doet er niet toe: het is een automatisme.
In Mos, we hebben dan zo’n 8 km gelopen, staat naast het café dat druk bezocht wordt door de vaders voor een cognacje in de koffie, een souvenir shop voor de anderen van het gezin, ook druk bezocht. Speldjes, schelpen, petjes, stokken: allemaal uitstekende dingen om straks Santiago mee binnen te lopen.
Daar in de buurt staat ook een modern beeld van Eulalia gehakt uit graniet: Sta Eulalia del Monte. Het staat er mooi met de bergen op de achtergrond en aan het begin van een fraaie klim (jammer genoeg over asfalt) waar menig gezinslid de eerste long test krijgt. Juist bij het afdalen richting Redondela stoot deze pelgrim op de twee Portugese dames van gister. We wisselen wat zinnen uit. De dame zónder knieband heeft het meeste last van haar knie. Zit die band dan niet aan de verkeerde knie, probeert deze pelgrim. Nee, voor de knie die het meeste pijn doet helpt die band niet…. Waarbij deze pelgrim het zwijgen ertoe doet. Wel draagt de dame mét de knieband een rugzak, terwijl de andere zónder loopt. Ze zijn er gisteravond achter gekomen dat ze teveel bij zich hebben, zijn aan het sorteren geslagen en vonden dat de helft ook voldoende was…..Dat kan in dit geval al heel makkelijk want het zijn zussen. Voor 5€ per dag brengt een speciale koerier hun spulletjes (en die van heeeeel veel pelgrims) van hotel naar hotel waar ze het ’s avonds op kunnen pikken, ’s morgens klaar zetten voor de koerier en ’s avonds weer afhalen bij de volgende stad. Het gemak dienst de mens, en er staat nergens dat er een rugzak gedragen moet worden. En toch, beste Mee-loper, deze pelgrim zou hem missen: niet alleen ga je ernaar lopen qua houding, het groeit aan je, het wordt ook onderdeel van wie je bent!
Hier vlakbij Redondela, in het Brasil pension, is het rustig. Of er vanavond feest is in de buurt is wel waarschijnlijk…. Nu is het rustig, een hele middag, een hele avond en misschien wel een hele nacht. Daar gaat deze pelgrim voor.