VIA XIX

DAG 23 EN 24, 5 en 6 Aug
DAG 23
De wekker deed wat ie moet doen: aflopen. Dat was gewoontegetrouw om 05.50, om 20 minuten later op pad te zijn. De pelgrim was vergeten dat Spanje in dezelfde tijdzone zit als bv Nederland, en keek de donkerte in…. Uurtje wachten dus, en….de wekker goed zetten voor morgen.
Het is regelrecht koud buiten, daarom gaat afwisselend één van de twee handen in de broekzak, de andere hanteert dan maatje stok. Het blijft zo een hele tijd want de zon is niet snel vandaag en aan de Noordwestelijke horizon ligt een dikke band met donkere wolken. Toch nog regen op komst?
Omdat iedereen zowat op dezelfde tijd gaat lopen is het druk op de Camino, het stadje Redondela uit richting Pontevedra, de bestemming voor vandaag. Later op de dag wordt het lint langer en zijn er zelfs momenten dat je rustig alleen kunt lopen. Zoals als eerder geschreven, hele families zijn op weg naar Santiago en tijdens de eerste koffiepauze zag deze pelgrim zelfs een kinderwagen vooruitgeduwd door een dame die verbeten keek alsof ze vandaag nog in Santiago aan wilde komen. En dat gaat haar zeker niet lukken. Een paar uur later loopt deze pelgrim een uitgeblust groepje pelgrims voorbij en tussen hen in staat een kinderwagen. Welk drama hierachter schuilt is hem onbekend…..We zijn dan bijna in Arcade en hebben de eerste grote klim erop zitten. Arcade ligt aan de Ria Vigo, een inham van de Atlantische oceaan, waar de rivier Verdugo in uitmondt. Aan de Noordkant van die rivier ligt het oude gedeelte van het stadje met steile smalle weggetjes en voor altijd glinsterende granieten muren. Je kunt elk moment een Romein op een paard tegen komen: een honderdman die nors zijn bevelen uitschreeuwt. Die sfeer heeft het tenminste. Precies daar zit deze pelgrim de twee Portugese dames weer op de hielen. Bijna letterlijk, beste Mee-loper, want de jongste van de twee stopt plots op het toch al smalle weggetje om een foto te maken van een horrio, een stenen graanopslagplaats. Geen verband meer om de knie, andere schoenen, breeduit lachend, allervriendelijkst groetend, zo monter als maar zijn kan. De koerier zorgt voor de bagage.
De pelgrimsweg is in feite de Via XIX (Weg 19) van de Romeinen en veel bruggetjes die we over gaan zijn nog van die tijd. Zo ook de Ponte Nova, net boven Arcade, waar een mooi stuk van die Via XIX ligt. Een wondertje hoe die Romeinen zo’n weg aanlegden met brokken steen zo groot dat ze niet door vier mensen gedragen kunnen worden. De pelgrim voelt dat ie deel is van een lange tastbare geschiedenis. Trouwens wat dacht de Mee-loper van de Camino zelf? Hier waren 1000 jaar geleden ook al mensen aan het lopen naar Santiago over dezelfde weg! Over deel van geschiedenis-zijn gesproken. Die Romeinen waren trouwens ook niet bang de hoogte in te gaan met hun wegen. Deze pelgrim hapt naar adem als ie boven bij Figuerrido aankomt. Rechts de hoek om en….jawel hoor daar is ze, de vrouw met de schelpen waar Nicolao het een paar dagen geleden over had. Ze is kennelijk een bekendheid want veel pelgrims kijken naar haar schelpen die met een spreuk of met een paar woorden beschreven zijn. Ze wil niet op de foto met haar stalletje, dan maar een foto van het stalletje alleen…. Zonder speciale boodschap van haar waar deze pelgrim een tijd van zou kunnen leven gaat ie verder. Weer een kans gemist!
Het laatste stuk is over/langs een drukke, verharde weg die leidt naar Pontevedra dat ook aan een Ria (baai) ligt. Vervelend lopen. Deze pelgrim was niet van plan in de gemeenteherberg te gaan slapen. Hij loopt er wel langs en ziet dat er tientallen rugzakken opgesteld staan van pelgrims die wachten tot de albergue open gaat. Hij loopt door naar pension Alicia en boekt daar voor de nacht, slaapt er misschien wel twee.


DAG 24

Die tweede nacht is er niet van gekomen, beste Mee-loper, want Alicia zit volgeboekt voor de komende nacht. Dat is voor deze pelgrim het teken dat ie niet verder gaat zoeken naar een ander verblijf in dit mooie stadje met zijn groots centrum, maar in de benen moet. Zo gezegd, zo gedaan. De motregen van gisteravond heeft niet doorgezet maar wel de omgeving stofvrij gemaakt. Het is niet koud zoals gister en daarom kan de regenjas die deze pelgrim uit voorzorg maar aantrok, weer uit en in de rugzak. Een croissantje met een koffie in het eerste het beste café, en laat de dag maar komen. Hij verwacht er veel van, want het wordt tijd dat we het echte Galicië in gaan met zijn typische natuur en atmosfeer. Het lint van pelgrims rekt en rekt, en na een twee uur lopen is de pelgrim praktisch alleen.
Tussen San Caetano en San Amaro ligt ruim een uur pure natuur, en krijgt de pelgrim min of meer waar hij naar op zoek is, wat in zijn herinnering hangt als iets wat er toe doet. Dat was op zijn eerste Camino in 2007, aan de Oostkant van Galicië, na de klim naar O Cebreiro. Een beschrijving van “wat er toe doet” is gewaagd, maar zonder die weet de Mee-loper ook niets. Het is de basis voor iets mystieks, en bevat de elementen water en het geluid daarvan; stenen in dat water; mos op de bast van moeizame kleine eiken die niet fier overeind staan maar gebukt gaan en zwoegen; stokoude stenen, deels omgevallen, nooit aangeraakte muurtjes met een laag mos erop langs kromme stenen weggetjes die altijd stijgen of glibberend dalen; varens van heel donker groen, zoals de hele omgeving iets donkers en broeierigs heeft. Kleine stukjes land met maïs, wat fruitbomen en druivenranken, opgehouden door roestig ijzerdraad bevestigd aan granieten pilaren. Eigenlijk hoort daar ook een bijna verlaten, bouwvallig dorpje bij waar mos en gras groeien op leien daken en half-ingestorte muren. En dat alles samengebonden en -gehouden door een weldoende stilte waar je kippenvel van krijgt. En dan…..ja, wat doet de geest van de pelgrim met dit alles. Hij overweegt en kneedt, want een mens die niet interpreterend loopt kan maar deels pelgrim zijn.
De geest van de Galiciër is iets unieks, gevormd door het land waar hij leeft. Romeinen, Visigoten, Castilianen, het christendom, ze hebben stempels gedrukt maar nooit de eigenheid kunnen aantasten. Het is daarom niet voor niets dat deze pelgrim vandaag de tekst “Galicië hoort niet bij Spanje” geklad zag op een muur. Teksten trouwens die ook te lezen zijn op muren in Catalonië en Baskenland.
Dat fantasie-dorpje is er niet vandaag. De dorpjes waar deze pelgrim doorheen trekt zien er welvarend uit, en het zij de inwoners gegund. Die welvaart houdt ook verband met de Via XIX van die oude Romeinen. Die wisten heus wel waar een weg door de bergen aan te leggen. Volgende generaties wegenbouwers volgden hun spoor, en zo ligt er bijna altijd een grotere weg in de buurt van de Camino. Vanaf de Spaans-Portugese grens is het de N550 waar de pelgrim soms noodgedwongen langs gestuurd wordt, en waar de harde werkelijkheid van snerpende banden en heet asfalt dromerijen omzet in lucht en lege gedachten.
Caldas de Reis is het eindpunt voor de dag. Niet groot, maar de via real, de ‘koninklijke weg’, de Via XIX, heeft gevels die grandeur uitstralen, en aangeven dat Caldas de Reis niet van gister is.. Ook hier heeft de Via XIX aan toe bijgedragen, en als je ziet hoeveel pelgrims er met plastic zakken vol uit de supermarkt komen, dan draagt de Camino er nog aan bij. Trouwens ook de warmwaterbronnen, de caldas, waar vroeger de koning voor kwam, trekt ook nog veel mensen voor een weldoend bad en een ontspannen massage. Deze pelgrim verlangt naar een douche, desnoods een koude, en naar een bed. Niet voor één nacht, maar voor twee. Nu wel. En als er iemand aanklopt en vraagt of deze pelgrim zijn sokken gezien heeft dan kan hij zeggen: ga terug naar km paaltje 55.688 daar ligt één paar op, en iets verder terug een ander paar, blauwe,zomaar langs de Via XIX.