VERDER OMHOOG

DAG 8 en DAG 9

Dag 8 Juli 10 ’15
Mooie rustige dag gister, wat deze pelgrim niet over de nacht kan zeggen. Want, beste Mee-loper, als de Portugees eenmaal aan het feesten is, zijn ze zo maar niet klaar. Tot diep en erg diep in de nacht. Het was dan ook de opening van de versierde straten, en welke straat heeft het mooist versierd. De gemeente komt er niet aan te pas, elke straat verzint een thema, en voert het uit. Er komt geen echte bloem aan te pas, alles papier. Deze pelgrim liep een tijd rond en de bek viel hoe langer hoe meer open….
De fanfares bleven op en neer lopen en het ene corps veegde in kwaliteit de vloer aan met een andere. Het raam van de slaapkamer dicht doen is geen optie vanwege de warmte en het ongeroef voor de andere slapers (twee Portugese fietsers). Maar hopen dat de pelgrim moe genoeg is en dat de slaap wel zal komen. Dat deed ie, maar toen was het al morgen en tijd de biezen te pakken.
Deze pelgrim had met Hanna, een Deense, afgesproken om samen te ontbijten om 6 uur en dan zien of we samen zouden lopen. Zo gezegd, zo gedaan, en na het ontbijt was zij wat eerder de deur uit. Toen deze pelgrim zijn weg Tomar uit zocht kwam Hanna al weer over de brug terug: zij kon de weg niet vinden. Door al die bloemversieringen waren de gele pijlen hier en daar in het gedrang gekomen en werd het zoeken….en vooral vragen. Eenmaal buiten de stad was er geen probleem en liepen we een mooi pad af langs een klein riviertje dat ook Tomar zo mooie ligging geeft. Hanna heeft al eerder de Camino gelopen en deze zal ook niet haar laatste zijn. Zij loopt tot Porto en dan zal haar man haar vergezellen tot Santiago.. Zij is geen grote prater maar zegt wat als er iets te zeggen valt. Ons tempo is zowat gelijk, en ook dat is mooi mee genomen. Samen lopen met iemand is niet makkelijk, beste Mee-loper, want iedeer heeft zo zijn eigen manier van kijken, naar dingen luisterren en dinggen opmerken. En alles moet zijn ruimte hebben….en krijgen. Het mooiste is om op gepaste afstand te zijn en je deelzaam op te stellen.
Beiden misten we een pijl en we gingen de fout in. De route kaart gaf wel aan hoe we de fout konden herstellen, dachten we. Tot we een gemeente pickup tegen kwamen die ons stopte. Waar we heen gingen. Op ons antwoord “Santiago” begonnen de drie mannen te lachen, we bleken behoorlijk uit de richting te zitten. Ze boden ons aan op de truck te klimmen dan zouden ze ons naar de route brengen. Dit aanbod konden we niet afslaan.
De streek waar we lopen is vrij arm, de kleinere dorpjes en gehuchtjes lopen leeg, veel in verval. Er groeit van alles wat maar niets in het groots. Een paar noten bomen, een paar vijgenbomen, een pruimenboom, wat olijfbomen, wat ranken. Net alsof ieder heeft om net niet te sterven van de honger, maar het houdt niet over. Veel over asfalt wegen gelopen, nauwelijks verkeer. Tot we in Alvaiázere komen en bij de pelgrim herberg aankloppen. Carlos zwaait er de scepter. Hij is een technische man die vanwege de crisis ontslagen werd. Een pelgrim klopt aan en vraagt om een bed. Kun je krijgen, zegt Carlos, en op de vraag wat kost het, zegt Carlos: niets. De volgende dag legt de pelgrim 20 € op tafel. Dat bracht hem op het idee een herberg te beginnen, en nu kan het gezin ervan leven. Hij denkt zelfs aan uitbreiding. Voor 10€ biedt hij een redelijke service. Alles wat met water te meken heeft maakt een beetje een krakkemikkige indruk en het huis maakt ’s nachts met een beetje wind allerlei rare geluiden, maar je hebt wel een eigen kamer! Hij heeft ook een oroginele stempel van echte was. En waar krijg je die nog tegenwoordig.


Dag 9
Ietwat paniek in de tent van Carlos was er wel vanmorgen, beste Mee-loper. Hij is wat keren de trap op en af gelopen voordat deze pelgrim ervan overtuigd was dat zijn routeboekje spoorloos was. Gisteravond nog gebruikt tijdens het skypen met Jacqueline (dacht ie), vanmorgen weg. Zes keer de rugzak leeg gemaakt en alles onderzocht. Hanna, mijn Deense mee-loopster voor een paar dagen, ging op haar knieën om onder mijn bed te kijken……. Hoe dingen tot onze verbazing soms mogelijk zijn, zullen we allemaal wel ondervonden hebben. Deze pelgrim moest er genoegen mee nemen dat weg echt weg is. Maar dan is er nog een vrouw die nagedacht heeft, en Hanna toverde uit haar rugzak gecopiëerde blaadjes van elke dag route….. Zij gaf deze met groot genoegen aan deze sukkel en zei nuchter dat ze nu alleen beter op haar eigen boekje moest passen!
Carlos had het ontbijt in zijn piepklein keukentje klaar staan: koffie, thee, allerlei soorten dingetjes die je met melk moet eten, vele soorten jam, cacao. In de koelkast stond verder kaas en ham. Daar valt niets op af te dingen. Helaas is deze pelgrim ’s morgens geen grote eter, en is 95% van wat er staat niet aan hem besteed. Warren was ook uit de veren ; zijn dochter en haar vriendin nog niet…. Het leek er gisteravond al op dat die vandaag niet ver zouden lopen…tot ongenoegen van pa overigens.
Hanna en deze pelgrim waren op pad op deze mooie morgen met een heldere lucht en een windje dat er zijn mocht. Langs en over de heuvels links die al vol in de vroege zon stonden, dreef een prachtige sliert wolken. Vang dat maar eens met een camera! Het pretentieloze dorp Alvaiázere uit in Noordelijke richting, gewoon op de gele pijlen letten, want die geven de route keurig aan. Waarom dan een route boekje nodig, is de vraag? Omdat die een totaal overzicht geeft, beste Meeloper. Daar staat niet alleen de route in , maar geeft ook de hoogte verschillen de dorpjes, de relatie van de route met de omliggende wegen enz. Toch wel handig dus. Eenmaal het dorp uit staat er een pracht van een klim te wachten om de longen goed los te maken. Het is vandaag weer een grote variatie van wegen en weggetjes, kiezel, steen zand. Paadjes met gemene doornen er langs en erover, rotsachtige paadjes. Omhoog omlaag. We zijn druk doende onze levensverhalen met elkaar te delen en zo merk je niet dat dat de moeheid toeslaat en dat de tijd vliegt. Dat is één ding. Je mist ook veel van de geuren, de vormen, de kleuren van zoveel dingen langs de weg. Dit gebied deed deze pelgrim denken aan stukken van de Via de la Plata, de Camino van Zuid naar Noord Spanje, beste Mee-loper toen we het busje voor FSA bij elkaar liepen. Met name het krenten boompje (zo noem ik het maar), een struik die ook geurt als de bloesem weg is. Ook de onvolprezen kurkeik was er weer, sommige gestript tot in de machtige takken, de datum van de operatie met wit gekalkt op de stam. Links van een pad, achter een afscheiding met graniet blokken zag de pelgrim een vrouw die een witte substantie uit een boom aan het tappen was, reukloos, en dat in een melkbus deed. Zij kon ons niet duidelijk maken wat het was, maar Hanna was zeker dat het hetzelfde goedje was dat men in Griekenland in de wijn deed om dat preserveren……Nu weten we allemaal erg veel over Griekenland, maar dát had de pelgrim nog niet gehoord.
We zijn in Ansiao en ruim 15km verder; tijd voor een grondige stop en het aanvullen van de reserves. We nemen ruim de tijd in dit kraakheldere stadje dat op het overnachtings lijstje van deze pelgrim staat. We slaan het over en zien wel waar de weg ons leidt. De zon begint na 12ven wat harder uit te pakken en vooral het klimmen gaat Hanna niet zo goed meer af. We gaan wat langzamer tot we om twee uur in Alvorge aankomen, een plaatsje boven op een heuvel. Er is een herberg en Hanna besluit daar gebruik van te maken. Deze pelgrim vindt het maar een zo-zo gelegenheid en besluit het verderop te zoeken. En zo nemen twee pelgrims afscheid van elkaar na twee dagen met elkaar lopen. Misschien komen we elkaar in Coimbra nog tegen want deze pelgrim wil wat meer tijd door brengen in deze voor Portugal historische stad. Hij hoopt er morgenavond te zijn. Met drie Poolse meisjes en een Spaanse moeder en haar dochter in het kielzog gaat deze pelgrim verder heuveltje op, heuveltje af tot het 16.00 uur is en Rabaçal op doemt. Daar gaat ie zoeken naar de stadsherberg; hij vindt ze naast het muzeum, want beste Mee-loper, Rabaçal heeft opgravingen gedaan en dingen gevonden uit de Romeinse tijd. Dit gaat hde pelgrim niet zien. Hij heeft dorst, hij heeft honger, hij moet nog schrijven en een café vinden waar Wifi is….en hij wil rusten
Zegt Jan
De pelgrim.