PORTO
Door: Jan Ermers
Blijf op de hoogte en volg Jan
19 Juli 2015 | Nederland, Nijmegen
DAG 14, 15 EN 16 / Juli 17, 18 en 19
DAG 14
Het eten waar deze pelgrim het over had op het einde van z’n vorig verslag was gezellig…..en zwaar. De gezelligheid zat hem in de personen die aten: twee Italianen, een Deense en de pelgrim zelf. We waren de enigen in het restaurant en hadden daarom geen last van elkaar niet kunnen vertaan. De zwaarte zat hem in het soort eten: het was geen soep en ook geen hoofdgerecht, maar lag daar precies tussenin en zou het geweldig doen op een festijn van beroepshouthakkers, of ’s winters na een dag schaatsen. Het is beroemd in Portugal, heeft ook een mooie Portugese naam die me helaas ontschoten is, Beste Mee-loper. De twee hoofd ingrediënten zijn bruine bonen en varkensspek. Lekker? Jazeker, heel lekker, maar zo allemachtig machtig! Mijn overbuurvrouw kreeg er nog geen kwart van weg en deze pelgrim liet de teller op 50% staan. Mijn Italiaanse buurman at alles op behalve het spek! Ja, dan heb je nog een halve kom over. Dat de pelgrim en de Deense zo weinig aten lag trouwens ook aan iets anders. Zij zagen een uur eerder bij de bakker brood liggen met vis erop en hebben dat geproefd op uitnodiging van de bakker zelf. Het bleek rogge/maïs brood te zijn, drie kwart gebakken, dan uit de oven, sardienen (grote) erop met olie, dan weer in de oven om af te bakken. Een aanradertje, maar ook bizonder machtig voor de maag….. Ook liet ie ons koffie proeven van geroosterde tarwe…….
Met dat alles op de nacht in…en de dag in…je kunt er bij wijze van spreken dagen op lopen…. Met Hanna, de Deense, was deze pelgrim om precies 06.00 uur op weg. We zagen na een kwartier de zon opgaan door het jonge bos eucalyptus bomen heen. Ook een apart gezicht. We spraken niet en luisterden alleen naar het geluid van onze schoenen op het grind door het bos. Tot er meer geluid ontstond door twee andere pelgrims die haastig en luid pratend achter ons aan kwamen. Hanna had al een paar keer achterom gekeken… En, jawel hoor, het waren een paar landgenoten van haar. Dat doet het hart wat sneller slaan natuurlijk, en ze kon haar eigen taal weer spreken…. Een half uurtje draafde ook deze pelgrim mee in een tempo dat veel te hoog lag. Voor iedereen eigenlijk. De twee jonge Denen hadden rugzakken bij zich waar al hun bezittingen in konden! Ze liepen hard maar zeiden dat hun voeten vol blaren zaten. Het was hun eerste Camino….zij hebben nog veel te leren, zegt deze ervaren pelgrim. We zijn intussen ruim drie uur verder en deze pelgrim heeft behoefte aan iets meer dan alleen een slok water. In Pemposta (goeie plaats) vinden we een café annex winkeltje open en doen ons te goed aan een koffie en broodje met kaas (boter gebruiken ze kennelijk niet). De rest van Camino vandaag is niet zo interessant, veel asfalt van de ene weg naar de andere, omhoog, omlaag, alsmaar gele pijlen volgen. Het gesprek dat we hadden was wel interessant. Deze pelgrim had haar (Lutheraanse) een paar dagen geleden gezegd dat ie priester was en nu niet meer. Zij wilde het naadje van kous weten, nou over dat naadje hebben we een halve dag, al lopend, gesoebat. Het werkte wel verhelderend ook voor deze pelgrim.
Wel is het zo dat hoe meer je met elkaar bezig bent, hoe minder aandacht je hebt voor de omgeving waarin je loopt. Deze pelgrim gelooft dat dat in dit geval niet zo erg is, want we lijken door het mooiste gedeelte van de Camino tot Porto heen te zijn. We zien erg veel asfalt en horen erg veel verkeer. Voordat we aan de laatste en lange klim beginnen naar het eindpunt van de dag, Sao Joao da Madeira, op het heetst van de dag lunchen we in een cafeetje incluis een wit wijntje. De weg naar boven liep daarna gesmeerd, beste Mee-loper. ’s Avonds is het nog druk op het hoofdplein van het stadje als de meeste pelgrims zich daar verzamelen (lang leve de smartphone) voor een praatje en een drankje.
DAG 15
Diezelfde smartphone regelde ook zo’n beetje het uur van vertrek. Dat hoefde niet vroeg want het einddoel voor deze dag is Grijo (spreek uit Gridjó), op papier een vier uur lopen. Het gaat over het algemeen omlaag, want we zitten nu aan de Westkant van de heuvels en staan duidelijk onder invloed van de Atlantische oceaan wat het weertype betreft: zwaar bewolkt, hoge luchtvochtigheid, broeierig. Ook zonder zon betekent dit zweten. Zou het eens een keer gaan regenen? Nog geen drop gezien de laatste 16 dagen. De regenjas en de poncho zitten nog in de rugzak zoals ze erin gegaan zijn.
Vandaag is er ook weer weinig aardigheid aan wat omgeving betreft. De Camino gaat zoveel mogelijk over B en C weggetjes, maar het verkeer weet deze ook te vinden. De weggetjes bestaan voor 80% kinderkopjes en deze geven een extra graad of wat lawaai. In Spanje, herinnert deze pelgrim zich, wordt nogal aandacht besteed aan communicatie tussen het pelgrimerend volkje en het gemotoriseerd verkeer. Er staan overal waarschuwingsborden voor beide groepen om toch maar voorzichtig te zijn. Niets van dat alles hier in Portugal, iedereen zoekt het maar uit. Op veel plaatsen ontbreekt ook een trottoir waar de pelgrim zich wat veiliger kan voelen. Het is uitkijken geblazen.
In Malaposta (slechte plaats) maken Hanna en deze pelgrim een stop om even wat rust te gunnen aan de oren en natuurlijk ook aan de voeten. Behalve de gewone koffie, beste Mee-loper, zit er ook nog wat anders in het vat. De man achter de bar laat wat proeven van een amandelvla en nog een ander gebak waar ik de naam van kwijt ben. Allebei erg lekker van smaak. Gesterkt door deze hartigheid draven we met het verkeer mee en tegen het verkeer in, en maar hopen dat er niets mis gaat in de volgende bocht! In Ordem ziet Hanna een groot Christus-koning beeld op een nieuwer soort kerk staan. We gaan erop af om te zien wat voor soort gebouw het is. En is de deur van de kerk open? Nee dus, bijna nooit open die kerken onderweg. Net als we ons misnoegen daarover geuit hebben, komt er een dame om de hoek en die heeft de sleutel. De dame gaat de kerk binnen, wij gaan de kerk binnen. Mooi de tijd om wat te zingen en de akoestiek uit te proberen. Het klonk wel wat anders dan wanneer Georg Grunenberg daar gezongen zou hebben, maar toch deze pelgrim (en het kerkvolk!) waren er tevreden mee. Even na het verlaten van het heiligdom missen we ergens een afslag en gaan we de mist in… We dwalen rond en vragen. Iedereen weet wel een antwoord te geven, maar niemand het goede. Tot we bij een café een bouwheer tegenkomen die graag zijn BMW SUV voor ons inspant om ons naar een plaats te brengen waar gele pijlen staan. Zijn vrouw en oudste zoon gaan ook mee want ze moeten toch gaan eten ergens in een restaurant. En zo blijkt dat we in hot waren en in haar, maar nooit de pijlen zelf gevonden zouden hebben. We zeiden ‘obrigada’ , rolden uit de SUV en vervolgden de laatste 4 kilometer tot de herberg met 14 bedden, die de bevolking vorig jaar zelf vernieuwd heeft. En mooi.
Daar rusten we en daar lunchen we (wat laat) in het restaurantje annex winkeltje dat naast de herberg ligt en ook zeep verkoopt en Omo, en nog meer dingen die een pelgrim nodig heeft na een dag zwetend rondlopen.
Het avondeten werd verzorgd door de andere buurvrouw, zei men; ze zouden ons roepen als het eten klaar was. Intussen waren er twee dames bij gekomen en waren we met zijn vieren. Die dames spraken Eindhovens en dat verstond deze pelgrim ook. Dat avondeten was een belevenis. Helemaal bij een Portugese familie: grote kamer, in het midden drie tafels aan elkaar en aan weerszijden borden. Voor het hele dorp dus. Nee, alleen de familie. Nou ja, de buurman kwam ook en dat had een fles port bij zich. Mocht dus ook mee eten. Kinderen liepen rond en kinderen zaten in de box, Jonge vrouwen en jonge mannen, een tante, de baas zelf en zijn vrouw. Heel gewoontjes allemaal en bizonder vereerd dat wij met hun mee aten. Menu: gekookt varkensvlees, kool, aardappel en rijst. Een karaf wijn. Wat de dagelijkse pot verschaft. Cake en koffie na met de port van de buurman. En toen het helemaal gezellig ging worden kwam de fles met het witte spul op tafel. Ze hebben er in veel landen verschillende namen voor, maar het blijft hetzelfde branden in de darmen en maag…..
DAG 16
De muggen hadden ook geroken wat we gisteravond dronken, beste Mee-loper, en wilden mee genieten, terwijl ik toch het raam dicht had. De Eindhovensen waren wel wakker toen Hanna en deze pelgrim naar buiten slopen, maar hadden nog geen zin om te gaan. Geen wonder want ze hadden gister (hun tweede dag) 34 km gelopen.
Wij waren fris en daar gingen we voor de laatste dag, en niet de slechtste. Je zou denken dat hoe dichter bij de grote stad hoe drukker het wordt. In feite was het heel rustig. Zondag? Buiten Grijo de gewoonlijke kop koffie en iets te eten, en weer in de touwen. Toen we in een piepklein dorpje waren klonk er engelenzang uit het kerkje en Hanna wilde naar binnen om te kijken wat er doen was. Net voor de communie was de priester, en we sloten ons aan bij de goegemeente. Na afloop zagen we een gele pijl over het hoofd en zaten we weer verkeerd. Terug naar het kerkje! De laatste 7 km vóór Porto zijn uizonderlijk mooi. Een romeins geplaveide weg (alleen voetgangers en fietsers) omhoog door een Eucalyptus bos en weer omlaag. Je zit dan meteen in de bebouwde kom en loopt nog 1.5 uur voordat je aan de rivier de Avo en het centrum van de stad bent. De man in de kathedraal die de stempel moet geven was er niet, dus hebben we die bij het VVV gehaald. Dan op zoek naar een slaapplaats. Dat viel niet mee, want Porto is geliefd bij de toeristen. Terwijl we aan het ronddolen waren, kwamen we bekende pelgrims tegen die ons uit de brand konden helpen. Met de metro naar het Noord-Westen van de stad naar een pelgrims albergue. Perfect, daar zijn we nu. Wasje gedaan, slaapje gedaan. Morgen Jacqueline ophalen en meet de bus terug naar Lissabon. Even wat anders.
Als alles goed gaat, beste Mee-loper, begin ik aan de laatste 225 km naar Santiago op 31 Juli.
Tot dan
Zegt Jan
De pelgrim
DAG 14
Het eten waar deze pelgrim het over had op het einde van z’n vorig verslag was gezellig…..en zwaar. De gezelligheid zat hem in de personen die aten: twee Italianen, een Deense en de pelgrim zelf. We waren de enigen in het restaurant en hadden daarom geen last van elkaar niet kunnen vertaan. De zwaarte zat hem in het soort eten: het was geen soep en ook geen hoofdgerecht, maar lag daar precies tussenin en zou het geweldig doen op een festijn van beroepshouthakkers, of ’s winters na een dag schaatsen. Het is beroemd in Portugal, heeft ook een mooie Portugese naam die me helaas ontschoten is, Beste Mee-loper. De twee hoofd ingrediënten zijn bruine bonen en varkensspek. Lekker? Jazeker, heel lekker, maar zo allemachtig machtig! Mijn overbuurvrouw kreeg er nog geen kwart van weg en deze pelgrim liet de teller op 50% staan. Mijn Italiaanse buurman at alles op behalve het spek! Ja, dan heb je nog een halve kom over. Dat de pelgrim en de Deense zo weinig aten lag trouwens ook aan iets anders. Zij zagen een uur eerder bij de bakker brood liggen met vis erop en hebben dat geproefd op uitnodiging van de bakker zelf. Het bleek rogge/maïs brood te zijn, drie kwart gebakken, dan uit de oven, sardienen (grote) erop met olie, dan weer in de oven om af te bakken. Een aanradertje, maar ook bizonder machtig voor de maag….. Ook liet ie ons koffie proeven van geroosterde tarwe…….
Met dat alles op de nacht in…en de dag in…je kunt er bij wijze van spreken dagen op lopen…. Met Hanna, de Deense, was deze pelgrim om precies 06.00 uur op weg. We zagen na een kwartier de zon opgaan door het jonge bos eucalyptus bomen heen. Ook een apart gezicht. We spraken niet en luisterden alleen naar het geluid van onze schoenen op het grind door het bos. Tot er meer geluid ontstond door twee andere pelgrims die haastig en luid pratend achter ons aan kwamen. Hanna had al een paar keer achterom gekeken… En, jawel hoor, het waren een paar landgenoten van haar. Dat doet het hart wat sneller slaan natuurlijk, en ze kon haar eigen taal weer spreken…. Een half uurtje draafde ook deze pelgrim mee in een tempo dat veel te hoog lag. Voor iedereen eigenlijk. De twee jonge Denen hadden rugzakken bij zich waar al hun bezittingen in konden! Ze liepen hard maar zeiden dat hun voeten vol blaren zaten. Het was hun eerste Camino….zij hebben nog veel te leren, zegt deze ervaren pelgrim. We zijn intussen ruim drie uur verder en deze pelgrim heeft behoefte aan iets meer dan alleen een slok water. In Pemposta (goeie plaats) vinden we een café annex winkeltje open en doen ons te goed aan een koffie en broodje met kaas (boter gebruiken ze kennelijk niet). De rest van Camino vandaag is niet zo interessant, veel asfalt van de ene weg naar de andere, omhoog, omlaag, alsmaar gele pijlen volgen. Het gesprek dat we hadden was wel interessant. Deze pelgrim had haar (Lutheraanse) een paar dagen geleden gezegd dat ie priester was en nu niet meer. Zij wilde het naadje van kous weten, nou over dat naadje hebben we een halve dag, al lopend, gesoebat. Het werkte wel verhelderend ook voor deze pelgrim.
Wel is het zo dat hoe meer je met elkaar bezig bent, hoe minder aandacht je hebt voor de omgeving waarin je loopt. Deze pelgrim gelooft dat dat in dit geval niet zo erg is, want we lijken door het mooiste gedeelte van de Camino tot Porto heen te zijn. We zien erg veel asfalt en horen erg veel verkeer. Voordat we aan de laatste en lange klim beginnen naar het eindpunt van de dag, Sao Joao da Madeira, op het heetst van de dag lunchen we in een cafeetje incluis een wit wijntje. De weg naar boven liep daarna gesmeerd, beste Mee-loper. ’s Avonds is het nog druk op het hoofdplein van het stadje als de meeste pelgrims zich daar verzamelen (lang leve de smartphone) voor een praatje en een drankje.
DAG 15
Diezelfde smartphone regelde ook zo’n beetje het uur van vertrek. Dat hoefde niet vroeg want het einddoel voor deze dag is Grijo (spreek uit Gridjó), op papier een vier uur lopen. Het gaat over het algemeen omlaag, want we zitten nu aan de Westkant van de heuvels en staan duidelijk onder invloed van de Atlantische oceaan wat het weertype betreft: zwaar bewolkt, hoge luchtvochtigheid, broeierig. Ook zonder zon betekent dit zweten. Zou het eens een keer gaan regenen? Nog geen drop gezien de laatste 16 dagen. De regenjas en de poncho zitten nog in de rugzak zoals ze erin gegaan zijn.
Vandaag is er ook weer weinig aardigheid aan wat omgeving betreft. De Camino gaat zoveel mogelijk over B en C weggetjes, maar het verkeer weet deze ook te vinden. De weggetjes bestaan voor 80% kinderkopjes en deze geven een extra graad of wat lawaai. In Spanje, herinnert deze pelgrim zich, wordt nogal aandacht besteed aan communicatie tussen het pelgrimerend volkje en het gemotoriseerd verkeer. Er staan overal waarschuwingsborden voor beide groepen om toch maar voorzichtig te zijn. Niets van dat alles hier in Portugal, iedereen zoekt het maar uit. Op veel plaatsen ontbreekt ook een trottoir waar de pelgrim zich wat veiliger kan voelen. Het is uitkijken geblazen.
In Malaposta (slechte plaats) maken Hanna en deze pelgrim een stop om even wat rust te gunnen aan de oren en natuurlijk ook aan de voeten. Behalve de gewone koffie, beste Mee-loper, zit er ook nog wat anders in het vat. De man achter de bar laat wat proeven van een amandelvla en nog een ander gebak waar ik de naam van kwijt ben. Allebei erg lekker van smaak. Gesterkt door deze hartigheid draven we met het verkeer mee en tegen het verkeer in, en maar hopen dat er niets mis gaat in de volgende bocht! In Ordem ziet Hanna een groot Christus-koning beeld op een nieuwer soort kerk staan. We gaan erop af om te zien wat voor soort gebouw het is. En is de deur van de kerk open? Nee dus, bijna nooit open die kerken onderweg. Net als we ons misnoegen daarover geuit hebben, komt er een dame om de hoek en die heeft de sleutel. De dame gaat de kerk binnen, wij gaan de kerk binnen. Mooi de tijd om wat te zingen en de akoestiek uit te proberen. Het klonk wel wat anders dan wanneer Georg Grunenberg daar gezongen zou hebben, maar toch deze pelgrim (en het kerkvolk!) waren er tevreden mee. Even na het verlaten van het heiligdom missen we ergens een afslag en gaan we de mist in… We dwalen rond en vragen. Iedereen weet wel een antwoord te geven, maar niemand het goede. Tot we bij een café een bouwheer tegenkomen die graag zijn BMW SUV voor ons inspant om ons naar een plaats te brengen waar gele pijlen staan. Zijn vrouw en oudste zoon gaan ook mee want ze moeten toch gaan eten ergens in een restaurant. En zo blijkt dat we in hot waren en in haar, maar nooit de pijlen zelf gevonden zouden hebben. We zeiden ‘obrigada’ , rolden uit de SUV en vervolgden de laatste 4 kilometer tot de herberg met 14 bedden, die de bevolking vorig jaar zelf vernieuwd heeft. En mooi.
Daar rusten we en daar lunchen we (wat laat) in het restaurantje annex winkeltje dat naast de herberg ligt en ook zeep verkoopt en Omo, en nog meer dingen die een pelgrim nodig heeft na een dag zwetend rondlopen.
Het avondeten werd verzorgd door de andere buurvrouw, zei men; ze zouden ons roepen als het eten klaar was. Intussen waren er twee dames bij gekomen en waren we met zijn vieren. Die dames spraken Eindhovens en dat verstond deze pelgrim ook. Dat avondeten was een belevenis. Helemaal bij een Portugese familie: grote kamer, in het midden drie tafels aan elkaar en aan weerszijden borden. Voor het hele dorp dus. Nee, alleen de familie. Nou ja, de buurman kwam ook en dat had een fles port bij zich. Mocht dus ook mee eten. Kinderen liepen rond en kinderen zaten in de box, Jonge vrouwen en jonge mannen, een tante, de baas zelf en zijn vrouw. Heel gewoontjes allemaal en bizonder vereerd dat wij met hun mee aten. Menu: gekookt varkensvlees, kool, aardappel en rijst. Een karaf wijn. Wat de dagelijkse pot verschaft. Cake en koffie na met de port van de buurman. En toen het helemaal gezellig ging worden kwam de fles met het witte spul op tafel. Ze hebben er in veel landen verschillende namen voor, maar het blijft hetzelfde branden in de darmen en maag…..
DAG 16
De muggen hadden ook geroken wat we gisteravond dronken, beste Mee-loper, en wilden mee genieten, terwijl ik toch het raam dicht had. De Eindhovensen waren wel wakker toen Hanna en deze pelgrim naar buiten slopen, maar hadden nog geen zin om te gaan. Geen wonder want ze hadden gister (hun tweede dag) 34 km gelopen.
Wij waren fris en daar gingen we voor de laatste dag, en niet de slechtste. Je zou denken dat hoe dichter bij de grote stad hoe drukker het wordt. In feite was het heel rustig. Zondag? Buiten Grijo de gewoonlijke kop koffie en iets te eten, en weer in de touwen. Toen we in een piepklein dorpje waren klonk er engelenzang uit het kerkje en Hanna wilde naar binnen om te kijken wat er doen was. Net voor de communie was de priester, en we sloten ons aan bij de goegemeente. Na afloop zagen we een gele pijl over het hoofd en zaten we weer verkeerd. Terug naar het kerkje! De laatste 7 km vóór Porto zijn uizonderlijk mooi. Een romeins geplaveide weg (alleen voetgangers en fietsers) omhoog door een Eucalyptus bos en weer omlaag. Je zit dan meteen in de bebouwde kom en loopt nog 1.5 uur voordat je aan de rivier de Avo en het centrum van de stad bent. De man in de kathedraal die de stempel moet geven was er niet, dus hebben we die bij het VVV gehaald. Dan op zoek naar een slaapplaats. Dat viel niet mee, want Porto is geliefd bij de toeristen. Terwijl we aan het ronddolen waren, kwamen we bekende pelgrims tegen die ons uit de brand konden helpen. Met de metro naar het Noord-Westen van de stad naar een pelgrims albergue. Perfect, daar zijn we nu. Wasje gedaan, slaapje gedaan. Morgen Jacqueline ophalen en meet de bus terug naar Lissabon. Even wat anders.
Als alles goed gaat, beste Mee-loper, begin ik aan de laatste 225 km naar Santiago op 31 Juli.
Tot dan
Zegt Jan
De pelgrim
-
19 Juli 2015 - 21:22
Koos Leemker:
Beste Jan,
Het blijft boeiend, jouw reisverhaal.
Maar terug naar Lissabon! Pak je dan later weer de draad op in Porto?
Ik lees het wel een keer.
Wij gaan intussen een weekje fietsen met vrienden in de buurt van De Lutte (daar logeren we).
De Lutte ligt vlak bij Oldenzaal. De weersvooruitzichten zijn gunstig.
Een goede reis en alle goeds gewenst.
Koos. -
19 Juli 2015 - 21:52
Stan Hollaardt:
Net het hele huis geschilderd en het suikerfeest achter de kiezen. Wat is hiervan niet waar?
Jan, ik heb genoten van je verslag; een paar keer hardop moeten lachen. Vooral die passages over eten en drinken (licor berao of agua ardente?) waren hilarisch.
Ik merk dat mijn mail over Georg Grunenberg jou bereikt heeft. Die man heeft zo'n mooie stem!!!!
Fijne vakantie met Jacqueline in Lisboa. Groet haar van mij. En zodra je uitgerust bent van de vakantie, goede voortzetting! -
19 Juli 2015 - 22:31
Frits En Dina:
Hoi Jan en Jacqueline
We genieten weer telkens van jou mooie verslagen en die lekkere toetjes ook weer een nieuw recept voor jou ??
Maak er samen een gezellige week van:;;;
Groetjes Frits en Dina -
19 Juli 2015 - 23:29
Toon Hendrix:
Beste neef ,
Jouw verslag nodigt wel uit ook eens naar dat gebied te gaan. En dan natuurlijk van die port te drinken.
Prachtig al die ontmoetingen en die mensen met hun specifieke trekjes. Ik bewonder jouw energie. Maak er de komende week een fijne week van met Jacqueline!
Tine geniet ook enorm van jouw ervaringen en de manier waarop je die beschrijft.
Groet voor Jacqueline en tot volgende week.
Toon. -
20 Juli 2015 - 09:01
Toos:
Wat een gezellig verslag , en zeker de mooie ontmoetingen met de daar behorende gezelligheid!!
Gisteren was het hier in Overlangel ook vol op gezelligheid , had het terras ook vol met grote en kleine mensen!! De dag starte met regen later kwam de zon dus in alle opzichten een hele zonnige dag!
Geniet samen met Jacqueline de komende week! -
20 Juli 2015 - 10:24
Clémy En Frans:
Jan,
We genieten van je reisverhalen. Dat is een tijdje moeilijk geweest voor mj met problemen met de tablet. Ook een cataract-operatie op 1 juli goed gelukt. Vėr-zicht OK ! Nu wachten tot 4 aug voor kontrole om dan nieuwe leesbril te krijgen...
Nu een weekje rust, samen met Jacqueline,. Doe haar de groeten van ons en geniet er samen van.
Nog veel sterkte voor de laatste 225 km !
Clémy en Frans.
-
20 Juli 2015 - 10:32
Piet Ronnes:
Dag Jan, gelukkige en vermoeide pelgrim,
Je maakt veel mee, lees ik als meeloper, en je moet blijkbaar veel vertellen als je een stukje van je biografie vertelt. Kan boeiend zijn.
Morgen begint een tijd vakantie met Jacqueline. Ik wens jullie samen een mooie week toe. Groet, een meeloper -
20 Juli 2015 - 20:16
H.jaspers:
Jan, rustig aan met je drankjes , maar geniet er van.
genoten van je verhalen en geniet van je vacantie met Jacqueline. haj. -
20 Juli 2015 - 21:20
Frans Van De Peer:
Dag Jan,
Met veel interesse en bewondering volgen we je pelgrimstocht naar Compostella. Boeiend !
Het gerecht met bruine bonen+varkensspek... 'chili con carne'...?
Ondertussen doen we hier ook kleine wandel-tochtjes met familie en vrienden; en genieten volop van ons (groenten)-tuintje !
Hartelijke groeten, ook aan Jacqueline.
Frans en Jos. -
20 Juli 2015 - 22:43
Barbara:
Dag Jan,
Ik geniet van je verslagen - hoe krijg je het voor elkaar om nog zo kleurrijk te schrijven na alle inspanningen - bewondering alom! Een goed onderbreking gewenst met Jacqueline en daarna weer plezier in de laatste 225 km! Hartelijke groet voor jou en Jacqueline, Barbara -
21 Juli 2015 - 15:29
Jan Timmermans:
Hallo Jan, nu maar weer even 'gewoon' vakantie houden met Jacqueline.
En geef de beenspieren wat rust voor die volgende 225.
Veel plezier en succes. Jantim -
22 Juli 2015 - 10:03
Gerard Pieters:
Beste Jan,
mooie teksten van de pilgrim met de sterke benen en het heldere hoofd: dank daarvoor. Stiekem wel een beetje jaloers. Vanochtend 8.15 de eerste vierdaagse wandelaar door de straat: een Noorse militair maar jij had het ook kunnen zijn. De rest van het legioen begroeten we straks zittend voor de voordeur en een biertje binnen handbereik....
Hartelijke groet
Hanneke en Gerard -
25 Juli 2015 - 20:56
Koos Leemker:
Beste Jan,
Vandaag het feest van Jacobus de Meerdere.
Op de dagkalender van Gerardus trof ik een reisgebed, vrij naar een middeleeuws gebed van pelgrims naar het graf van St. Jacobus in Santiago de Compostela.
"Goede God, U gaf geborgenheid aan Abraham en Sara, toen zij wegtrokken uit het land Ur.
U behoedde hen op al hun wegen. Wees tijdens hitte een koele schaduw en bij regen en ontij een veilige beschutting. Draag ons op handen als wij vermoeid raken. Wees een schild tegen onze angsten en een stok op glibberige paden. Geef ons perspectief als wij de moed verliezen.
Mogen wij op onze reis en levensweg uw aanwezigheid ervaren. Wijs ons de weg naar de vrede."
Die vrede wens ik je toe.
Koos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
